سروش عشق

دوست داشتن

سروش عشق

دوست داشتن

نوروز ۹۱

سلام بر دوستان 

نفرین

 

 








یه مهتاب مچاله   


                یه آسمون پاره


یه گریه و یه هق هق   


              یه بغض نیمه کاره

یه عاشق کلنگی   


             یه روزگار سنگی


صبح و طلوع تیشه کو دشمن که بجنگی...


                         کو دشمن که بجنگی...

همه ی هستی



هرگز از یادم نرفت رویای تو                       


               گم نشد در قلب من سودای تو


 


سر به دیوار کسی تکیه نکرد                     


           چشم به جز در سجده ات گریه نکرد


 


تیر عشقت جز به قلب من نخورد                   


                سحر چشمانت به جز روحم نبرد


 


یک نفس بی تو دلم طاقت نداشت               


             جز گل عشقت به قلب من نکاشت


 


در دلم جز اسم تو چیزی نبود                   


                 گر تو تنهایم گذاری پس چه سود


 


واژه های شعر خاک پای توست                


                مرگ شعرم دیدن غم های توست


 


سال ها مرغ دلم شد بیقرار                      


                     مجرم عشقم سرم بر روی دار


 


تا افق تا بیکران ها با توام                          


                          تا غروب عمر دنیا با توام


 


تا ابد جاریست نامت بر لبم                      


                    نور ماهی و منم همچون شبم


 


در نگاهم جز تمنای تو نیست                   


                   مومن عشقم خدایم جز تو کیست


 


آمدم سویت،طوافت می کنم                 


                همچو (عین)و(شین)و(قاف‍)ت میکنم


 


   رو به تو زانو زدم در سجده ام                  


                     قبله عشقی و من هم بنده ام  


 


من چه ناقابل به درگاه توام                      


                       مومن گه گاه و بیگاه توام

نوروز ۸۷ مبارک...



 

 

 

 


هر روزتان نوروز نوروزتان پیروز

بازگشت معشوق...


دور از نشاط هستی و غوغای زندگی
دل با سکوت و خلوت غم خو گرفته بود
آمد، سکوت سرد و گرانبار را شکست
آمد، صفای خلوت اندوه را ربود.


آمد، به این امید که در گور سرد دل
شاید ز عشق رفته بیابد نشانه ای
او بود آن نگاه پر از شور و اشتیاق
من بودم وسکوت وغم جاودانه ای


آمد، مگر که باز در این ظلمت ملال
روشن کند به نور محبت چراغ من
باشد که من دوباره بگیرم سراغ شعر
زان پیشتر که مرگ بگیرد سراغ من.


گفتم مگر صفای نخستین نگاه را
در دیدگان غم زده اش جستجو کنم
وین نیمه جان سوخته از اشتیاق را
خاکستر از حرارت آغوش او کنم


چشمان من به دیده او خیره مانده بود
رخشید یاد عشق کهن در نگاه ما.
آهی از آن صفای خدایی زبان دل
اشکی از آن نگاه نخستین، گواه ما


ناگاه عشق مرده سر ازسینه برکشید
آویخت همچو طفل یتیمی به دامنم
آنگاه سر به دامن آن سنگ دل گذاشت
آهی کشید از سر حسرت که: این منم


باز آن لهیب شوق و همان شور و التهاب
باز آن سرود مهر و محبت ولی چه سود
هر کدام رفته به دنبال سرنوشت
من دیگر آن نبودم و او دگر او نبود...


انار قرمز

                یه دونه انار قرمز
                       رفتن بهونه کرده
                            یه دونه انار قرمز
                                 زیر خاکا لونه کرده

               زندگی همش همینه
                         یه خیال و یه تصور
                            هرکسی میره با مرگش
                                           میزنه به ما تلنگر

              اهل گریه دیگه نیستن 
                             آدمای این زمونه
                                  خنده هاشون که دروغه
                                         گریه هاشون بی بهونه

              هوا وقتی اینجا گرمه
                       یخا آب میشن تو چشما
                                 خنده دارن رو لباشون
                                        به دروغ واسه دل ما

               هیشکی رو شاخه لبهاش
                                گل نمیکنه تبسم
                                    دیگه هیچ کسی نمونده
                                             که باشه به فکر مردم

               اهل گریه دیگه نیستن 
                             آدمای این زمونه
                                 خنده هاشون که دروغه
                                          گریه هاشون بی بهونه...

چشات رو بستی و رفتی

چشات رو بستی و رفتی ، دل رو شکستی و رفتی

 اشکامو دیدی و افسوس ، عهد گسستی و رفتی


 دل من شده زندونی ، چشم من بی تو بارونی

 حال و روز دل ما رو ، نمیدونی ، نمیدونی


 نیستی و چله نشینم ، بعد تو تنها ترینم

 توی بیداری و خوابم ، تو رو هر لحظه می بینم


 اون تو بودی که می گفتی ، عاشق من هستی

 اما حالا نیستی پیشم ، دلم رو شکستی


 دلن تنگه ، واسه وقتی همزبونم بودی

 قشنگ مهربونم بودی ، دلم تنگه


دلم تنگه ، واسه وقتی آسمونم بودی

نفسم بودی ، جونم بودی، دلم تنگه....

 

آدم برفی

  آی آدمک غصه نخور ، برف تنت آب نمیشه

  اینجا همش زمستونه ، برفی و سرد همیشه

 
  آی آدمک غصه نخور ، خورشید خانوم رفته بخوابه

  حتی اگه طلوع کنه ، نوری نداره بتابه

 
  حالا دیگه یه عمره که ، دل نداریم تو سینه مون

  تصویر هیشکی نمیاد ، تو خلوت آینه مون 

 
  باطنمون طبل تهی ، ظاهرمون مجازیه

  تو روزگار لعنتی ، حظورمون یه بازیه

 
  هی آدمک شال و کلاه ، تنپوش گرمی نیست برات

  سنگ سیاه چشم تو ، تاریکه دنیای نگات

 
  وقتشه که چشمامونو ، از حدقه در بیاریم

  به جای سنگ تو چشامون ، یه تیکه باور بکاریم

 
  وقتشه که آسمونو ، مهمون کنیم تو دلمون

  وقتشه که تاریکی رو ، بگیریم از آسمون

 
  برف تنمون آب بشه ، خسته نشیم از انتظار
 
  وقتشه که زمستون ، عوض کنیم با بهار

 
  وقتشه که از این به بعد ، آدم برفی نباشیم
 
  زمستون نخوابیم ، وقتشه که دیگه پاشیم...

بهار

ماهی قرمز تنگ بلور

در حباب شیشه ای خلاصه میشود

می خورد ، هردم به دیوار این بی انتها

ولی افسوس ...

عمرش باز کم میشود

منتظر ، گوشه این سفره هفت رنگ

روزهایی آرمیده ، یا که شاید

بی خود از خویش میشود

ثانیه ها می گذرند و بهار می آید

ماهی قرمز ما

از این چرخش بی حاصل فقط خسته تر میشود

 

 


در قرنهای دور

 در بستر نوازش یک ساحل غریب

_زیر بستر سبز صنوبرها_

همراه باترنم خواب آور نسیم

از بوسه های پر عطش آب و آفتاب،

در لحظه ای که ، شاید

یک مستی مقدس

بک جذبه ،

              یک خلوص

خورشید و آب و خاک و نسیم و درخت را

در بر گرفته بود؛

موجود ناشناخته ای در ضمیر آب

یا در دامان خزه ای ،در لعاب برگ

یا در شکاف سنگی،
 
                           در عمق چشمه ای،

از عالمی که هیچ نشان در جهان نداشت،

پا در جهان گذاشت.


فرزند آفتاب و زمین و نسیم و آب

یک ذره بود ، اما

جان بود ، نبض بود، نفس بود.

قلبش به خون سبز طبیعت نمی تپید

نبضش به خون سرخ تر از لاله می جهید

فرزند آفتاب و زمین و نسیم و آب

در قرن های دور

افراشت روی خاک لوای حیات را

تا قرنها بعد

آرد به زیر پر ، همه کائنات را

 

آن مستی مقدس

آن لحظه های پر شده از جذبه های پاک

آن اوج ، آن خلوص

هنگام آفرینش یک شعر،

در من هزار مرتبه تکرار میشود

ذرات جان من

در بستر تخیل گسترده تا افق

                                      آن سوی کائنات

زیر حباب روشن احساس

از جام ناشناخته ای مست میشوند.

دست خیال من

انبوه وازه های شناور را
                   
 در بیکرانه ها
                                     پیوند میدهد...

 

 

کی دوستتون نداره؟

آی آدمای پر درد
              آی آدمای ساده
                             بگید کی التماس
                                            یاد شماها داده؟

بهم بگید بدونم
             کی دوستتون نداشته؟
                              مگه چقدر مهمه
                                           که تنهاتون بذاره

از اینهمه حقارت
               نمیکشید خجالت
                            چرا ساده شکستن
                                          شده براتون عادت

دل رو بهونه کردید
             عقلتونو فروختید
                          شمع شدید چه ساده
                                        به این بهونه سوختید

باورتون خرابه
              آی آدمای پر درد
                            یه دل میون سینه
                                        چقده سادتون کرد

یه دل میون سینه ، چقده سادتون کرد...

گریه منو نمی بینی

گریه مو تو نمی بینی ، حالمو تو نمی دونی
تو نخواستی ، نتونستی ، که ستاره ام بمونی


قصه زندگی مو من ، خط به خط واست نوشتم
تا بخونی و بدونی ، چه سیاه سرنوشتم


هر چی که به سرم اومد ، خیلی ساده به تو گفتم
حتی گفتم: کمکم کن ، من دارم از پا میافتم


خواهشم از تو همینه ، منو بشناس ، منو بشناس
خواستنت همیشه عشقه ، هم قبیله ، ای هم احساس


مگه من چه کاری کردم؟ مگه من چه حرفی گفتم؟
آخه تو چشای کی ، جز چشای تو شکفتم؟


حالا که برای حرفام دیگه حوصله نداری
واسه دیدن زخمام دیگه طاقت نمیاری


تنها توی این ترانه ، تو بیا هم سفرم باش
بذار اسمت رو بخونم ، بیا حرف آخرم باش


حالا که دوست دارم هام ، به دل تو نمی شینه
حالا که چشمات بستی ، خواهش من از تو اینه


توی جاده ی ترانه ، سایه روی سرم باش
میون موندن و مردن ، انتخاب بهترم باش...