غربت

تو زیر بارون من پشت دیوار           
تو خسته از شب من مات مهتاب
                     تو میشکستی تو فصل گریه
                     من میتکیدم تو پیله ی خاک
تو قصه گفتی از کوچ مهتاب
من مینوشتم از راز مرداب
                      تو میگذشتی از جرم خورشید
                      من میرسیدم تنها و بی تاب
مثل مترسک از پشت پرچین
دیدم که پاییز قداره می بست
                      تنها درخت معصوم خونه
                      دیدم که میمرد اما نمیشکست
تو مثل بارون همپای پاییز
من مثل فریاد همدرد غربت

سایه های شب بی رفیقی

با کوچ آواز رفتن نیست...فانوس رفاقت روشن نیست
نترس از هجوم حظورم...چیزی جزتنهایی با من نیست
وقتی تو نباشی من به من مشکوکم به هر گل به هر سایه روشن مشکوکم...
مشکوکم به اشک کبوتر مشکوکم به خواب خاکستر مشکوکم...
بی تو به کابوس و رویا مشکوکم...به شعله به پروانه حتی مشکوکم...
باز امشب فانوس روشن نیست...با سوگ این شب یک شیون نیست...
از کوکب تا کوکب شب هست وشوق شب کشتن نیست...
ترسم نیست از دیوار از بن بست از سایه...تاریک تاریکم من از من میترسم
چرا دل ببندم به شب کوچه گردی که از این سکوت سترون میترسم
من از سایه های شب بی رفیقی من از نارفیقانه بودن میترسم
مشکوکم به اشک کبوتر مشکوکم...مشکوکم به خواب خاکستر مشکوکم...
با کوچ آواز رفتن نیست...فانوس رفاقت روشن نیست
نترس از هجوم حظورم...چیزی جز تنهایی بامن نیست
شب هست وشوق شب کشتن نیست
              شب هست وشوق شب کشتن نیست...

قاب عکس

روی دیوار اتاقم تو یه قاب عکس چوبی               
تو کنارمی هنوزم با یه دنیا عشق و خوبی

                  تو کنارمی هنوزم میون این همه دیوار
                  هنوزم چشمای نازت به چشام زل زده انگار

گل سرخ یادگاریت میگه که آهای دیوونه
اون دیگه برنمیگرده چرا یادت نمیمونه؟

                 من که باورم نمیشه آخه همبغض صمیمی
                 همه سهم من از تو بشه این عکس قدیمی

مگه میشه برنگردی من که باورم نمیشه
وقتی که هنوز تو این عکس با منی مثل همیشه

                هنوز این اتاق خالی این چراغ نیمه روشن
                همه شاهدن که هیچوقت تو نرفتی از دل من

کاشکی این دنیای دلگیر قد قاب عکس ما بود
که فقط تنها واسه من توی دنیای تو جا بود

                شاید اون وقت تو نگاهم دیگه بارونی نمیموند
                دل من تو عکسی کهنه دیگه زندونی نمیموند

مگه میشه برنگردی من که باورم نمیشه
وقتی که هنوز تو این عکس با منی مثل همیشه

گلایه

من با تو بودم اما تو افسوس                
                به بودن من نکردی عادت
تو پر کشیدی من پر شکستم
               تو ساده بودی من ساده موندم
تو با من از شب گلایه کردی
               من بی تو تا صبح از خونه خوندم
چشمای سردت دنیای من بود
              اما تو هیچوقت باور نکردی
شکستم و تو حتی یه لحظه
              با گریه های من سر نکردی
من با تو بودم وقتی که آروم
              پشت نقاب آیینه سوختی
کاش وقت رفتن بهم میگفتی
              اون همه عشقو به چی فروختی

پرواز

همه عمر برندارم سر از این خمار مستی
که هنوز من نبودم که تودر دلم نشستی
تو نه مثل آفتابی که حظور و غیبت افتد
دگران روند و آیند تو همچنان که هستی
تو اگه پرنده باشی چشای من آسمونه
راز پر کشیدنت روکسی جز من نمیدونه
واسه من سخته که بی تو بنویسم مشق پرواز
با صدای ساز خسته  تر کنم گلوی آواز
منو تو گرچه اسیریم هیفه از غصه بمیریم
بیا تا آخر دنیا بنشینیم و پر نگیرم
جای پر زدن زمین نیست توی قلب آسمونه
قصه مرگ و جدایی تو کتابا جا میمونه 
نگو عمرمون تموم شد نگو دیگه همدمی نیست
بیا فردا رو بسازیم اینکه فرصت کمی نیست
اشک پاکت رو نگه دار واسه غسل تن پرواز
زنده کن صدای ساز و که رسیده وقت آواز....
                  زنده کن صدای ساز و که رسیده وقت آواز....
                                    زنده کن صدای ساز و که رسیده وقت آواز....

صدای فاصله ها

کسی مرا به آفتاب ، معرفی نخواهد کرد  .کسی مرا به میهمانی گنجشک ها نخواهد برد .پرواز را بخاطر بسپار ...
 پرنده مردنی ست ...

و عشق ... صدای فاصله هاست. صدای فاصله هایی که غرق ابهامند . نه، صدای فاصله هایی که مثل نقره تمیزند ... 

در فراسوی مرزهای تنت تو را دوست می دارم... در فراسوی مرزهای تنم تو را دوست دارم . 
در آن دور دست بعید که رسالت اندامها پایان می پذیرد ... 

بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم . همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم... شدم آن عاشق دیوانه که بودم ...

نرگس

نرگس هر روز در کنار آبگیر می آمد و به روی آن خم می شد، تا زیبایی خود را بنگرد. روزی چنان شیفته ی زیبایی خود شده بود که در آبگیر افتاد و غرق شد. پریان جنگل پس از مرگ نرگس سراغ آبگیر رفتند و دیدند که آب گوارایش تبدیل به اشک شور چشم شده است.از او پرسیدند: "چرا گریه می کنی؟" پاسخ داد برای نرگس. پریان گفتند همه ی ما سایه به سایه ی نرگس حرکت می کردیم، اما تو تنها کسی بودی که می توانستی به زیبایی نرگس خیره شوی. آبگیر پاسخ داد مگر نرگس زیبا بود؟!!
پریان با تعجب پاسخ دادند مگر تو نمی دانی که نرگس هر روز برای دیدن زیبایی خودش به روی تو خم می شد.؟ آبگیر پاسخ داد من به زیبایی نرگس توجه نکردم ولی هر وقت او روی من خم می شد، من زیبایی خود را درون اعماق چشمانش می دیدم.

به یادش

خسته ام،انگار صد سال پیاده راه آمده ام.انگار صد سلسله کوه

را روی شانه های نحیفم حمل کرده ام.انگار هزار سال است که

پلک هایم نبسته ام. خسته ام، آنقدر خسته که نام خود را هم

فراموش کرده ام وهیچ یادم نیست که اولین بار کدام گل را

بوییده ام.من شکل سنجاقکی را که در کوچه کودکی بو سیده ام

از یاد برده ام. خسته ام،انگار این جاده های سرد و خاکی

پاییز تمام شدنی نیست،از دست زمین و آسمان دلگیرم و از

درختانی که بر من سبز شده اند،گلایه مندم،خسته ام نه آنقدر

که نتوانم تو را دوست داشته باشم و از کنار نفسهای گرمت

بی اعتنا بگذرم،بگو،چقدر به انتظار بنشینم که زمان از من

عبور کند وستاره ها شاهد خاموش شدن تک تک فانوس های

قلبم باشند؟چقدر پیراهن کدرم را در چشمه آرزوها بشویم و

روی طناب دلواپسی پهن کنم؟اگر شوق رسیدن به دستهایت

نبود،هیچ گاه آغوشم را نمی گشودم واگر صدای گوشنواز

تو نبود،از گوشه تنهایی بیرون نمی آمدم،اگر شوق دیدن

چشمهایت نبود، هیچ گاه پلکهایم را بیدار نمی کردم و اگر

نسیم حرفهایت نمی وزید،معنای جهان را نمی فهمیدم....

خسته ام، اما نه آنقدر که نتوانم هر روز به با شکوه ترین

قله زندگی بایستم وهمراه با ستاره ها و خورشید به تو

سلام کنم.

 

به تو رسیدن

تو ضیافت نگاهت میون این همه شیاد یه نفس بخون عزیزم خونه هنجرت آباد

یه بغل خاطره دارم واژه باکره دارم وقت خود سوزی سازه گوشه پرده دیدار

وقتی شاخه ها تبر شد وقتی گل زیرو زبر شد واسه باغچه گریه میکرد

میده تکیه برباد شب و رج زدیم از اول وقت به قتل عام جنگل

آخرین برگ شهامت ازسر یه شاخه افتاددیگه بامنی همیشه بی تو آینه پیر نمیشه

چشمای تو طعم تازه به ترانه های من داد حالا غوغای بهاره فصل آغاز دوباره

نگو حرمت ترانه خیلی وقته رفته از یاد بخون ازاول آغاز برسون منو به پرواز

بگو کی بغض نفسهات میرسه به اوج فریاد چه روشن چه بی سایه دل باختیم

چه ساده چه ساده غزل ساختیم چه ناباور از آخرین ستر شب

طلوعی دوباره در انداختیم چه بی خاطره بی نفس بی گناه کبوتر پراندیم ازعمق چاه

بکش نعره تا اوج ناروزگار خوشا آخرین رقص بربام دار

جاربزن جار بزن صخره به دیدار بزن خاطره را داربزن من از تن آزادشده

ناب شدم ناب شدم بی دل و بی تاب شدم تشنه شدم آب شدم

من از تن آزاد شده بازبیا باز بیا بغض غزل ساز بیا ناجی آواز بیا

من از تن آزاد شده من از تن آزاد شده شعر کجا شور کجا دخمه کچا نور کجا

زنده کجا گور کجا من از تن آزاد شده سنگ منم رنگ منم ساز خوش آهنگ منم

دشمن نیرنگ منم چرخ بزن به ضرب من دوست توئی روز توئی آتش شب سوز توئی

کاشف امروز توئی چرخ بزن به ضرب من آه منم راه منم قصه کوتاه منم

بانگ سحرگاه منم چرخ بزن به ضرب من چرخ بزن به ضرب من

درد توئی چاره توئی حیله صدپاره توئی کولی آواره توئی چرخ بزن به ضرب من

عشق منم جون منم  جامه دریدم ببین به تو رسیدم ببین من از تن آزاد شده

یادم کن

عشق من یادم کن گاهی
                     که به دل دارم آهی
                                      تو که از دردم آگاهی....
یه دنیا یه دنیا عاشقم من
                      بدون به عشقت صادقم من
                                           تو مست خویش ومن مست عشقم....
اگه نباشی میمیرم
              بیا که عمر از سر گیرم.....
تاهستم با یادت شادم
                 آخه دل بر تو دادم
                                    دیگه از غمها آزادم....
به انتظار دیدنت به لحظه رسیدنت
                                   دل داره پر پر میزنه از سینه ام پر میزنه....
ای چشمه نجات من
               فرشته نجات من
                             شوق نفسهای منی
                                                همیشه رویای منی....
یه دنیا یه دنیا عاشقم من
                      بدون به عشقت صادقم من
                                           تو مست خویش ومن مست عشقم....
اگه نباشی میمیرم
              بیا که عمر از سر گیرم.....
عشق تو در قلب من هدیه جاودانه است
                                  برای زنده موندن قشنگ ترین بهانه است
دوست داشتن تو مثل عطر خوش بهاره    
                                 با تو نفس کشیدن پایان انتظاره...پایان انتظاره....

عاشق نبودی تو

عاشق نبودی تو من عاشقت بودم
             در قبله گاه عشق بودی تو معبودم
آرام وآسوده در خواب خوش بودی
            یک لحظه من بی تو هرگز نیاسودم....   

                     
من با نفسهایم نام تو را خواندم         کاش ای هوس بازم با تو نمیماندم
روزی که میگفتی با تو میمانم
           روزی که دانستی من بی تو میمیرم
روزی که باعشقت بستی به زنجیرم
            بازنده من بودم این بوده تقدیرم....

خوش باوری بودم پیش نگاه تو           هر دم ز چشمانت خواندم کلامی را
عشق تو چون برگی در دست توفان بود
            دل کندن  و رفتن پیش تو آسان بود
روزی به من گفتی دیگر نمیمانم گفتم که میمیرم.....

باور نمیکردم هرگز این جدایی را          آن آمدن با عشق این بی وفایی را 
                                .....این بی وفایی را......